Bunca zaman yokluk lafını hep yalandan etmişim. Halbuki varlığımı ne kadar çok seviyorum. Tüm bu bedenimi saran ve hatta dışına taşan varlığımı seviyorum. Duymakla başlayan ve duymakla biten ve sonra tekrar başlayan bu varlığı seviyorum. “Ne sudanım, ne topraktan; insanla işim yok” diyen şairin vücuduna benzemez benim soğukta üşüyen, sıcakta terleyen vücudum. Bak dikenler nasıl çiziyor tenimi; kızarıyor, kanıyor değdiği yerler. Önce gözlerimle, sonra parmağımla dokunuyorum açılan yaraya. Dokundukça beynimde küçük şimşekler çakıyor. Her nabız atışında vücuduma yayılıyor. İşte bunun verdiği coşku şiir yazmaya değebilir:
dökülen saçlarımda biliyorum sen varsın
üşüyen ellerimde biliyorum sen varsın
sanki bir şarkı gibi sesini dinliyorum
kulaklarım duydukça biliyorum sen varsın
kabuk, sedef, inci ve sancıyla bekleyişi
habersizce kutlarken biliyorum sen varsın
zincir senin, aşk senin, ateş senin, kalp senin,
tutku senin oldukça biliyorum sen varsın
riya, kibir, kıskançlık hep senin eserindir
günahta ve tövbede biliyorum sen varsın
akıttığım kandasın, yeşerttiğim daldasın
attığım her adımda biliyorum sen varsın
