Yalnızlığımı alıp avuçlarımın arasına
Bir deniz hayalinin kenarında yürüyorum
Parmaklarımın arasında boşluklar,
Ve boşluklara konan kuşlar
Şehrin ciğer yakan tuzundan kurtulmak için yürüyorum
Belki yağmur yağacak şimdi
Onun için yürüyorum.
Bilinmezliğin sessiz çığlıklarını duyuyorum,
Uzaklaşan seslerin yankısında
Mesafelerin ötesinin hayalini kuruyorum
Belleğimden kırılan hayaller doluyor gözlerime
Yolda olmanın en tarifsiz hissi bu işte
Onun için yürüyorum.
Aniden gelen camdan atlama hissini anımsıyorum
Belimde beliren sızıya direniyorum
Geçtiğim her bir ağaç umut fısıldayacak işte
Onun için yürüyorum.
Bölünen uykuların yorgunluğu mu bu?
Yoksa çağa aykırılığın simgesi mi?
Bilinen yolların çaresizliğini dinliyorum
Kaybolmuş heyecanların izini toprakta buluyorum
Aradığımı bulamayacaksam bile
Ne aradığımı bulacağım işte
Onun için yürüyorum.
Ölümün sonsuz nefesi kavrıyor adımlarımı
Heybemden düşenlere bakıyorum
Birkaç kelime, bir parça huzur, kocaman bir sevda
Biriktirdiklerim heybeme dolacak yine bir gün
İşte onun için yürüyorum,
Ama bilmiyorum
Yolda olmak;
Bazen kısalan ve apansız uzayan bir umuttur.