Bir gün bitecek bu telaşın.
Yaşamamış olacaksın ezberinden silemediğin geçmişini. Bardakta kahven soğumamış olacak, sigaran kendi kendine yanıp sönmemiş. Sanki o sokaktan hiç geçmemişsin gibi. Ellerimi hiç tutmamışsın gibi olacak bir gün her şey.
Tenindeki yara nasıl iyileşiyorsa zamanla, ve nasıl unutuyorsan o hiç geçmez sandığın ağrıyı, unutacaksın beni de sevgilim. İnsan böyle bir şey çünkü, silineceğim hafızandan. Sesimi hatırlayamaz olacaksın. Saçlarımın kokusu dolaşmayacak ciğerlerinde. Çünkü kabullenmek istemesek de hayat böyle.
Mevsimlerin gelip geçişini nasıl izliyorsak uzaktan, durduramıyorsak denizdeki dalgayı, rüzgara karşı gelemiyorsak, bu hayata isyan edişlerin boşuna. Biliyorsun ki bir gün, saçlarımı yüzüne vuran rüzgar hiç esmemiş gibi olacak.
Nasıl biter diye sorguladığın her şey, bir gün hiç başlamamış gibi olacak. Denizin kumdan çekilişi gibi çekildim hayatından. Yerini değiştirdiğim ne varsa ilk haline gelir zamanla. İnan bana, karışan bütün taşlar yerine oturur, birbirine dolanan ipler çözülür, çıkmaz sokakların hepsinden teker teker geri dönülür. Ve bütün bunlardan sonra sevgilim, o küçücük sandığın kıvılcım yüreğinin bütün ormanlarını yakmamış gibi olacak.
Biliyorsun, nefes aldığın sürece yeniden filizlenir her şey. Güneş açar, karlar erir, hayatındaki bütün izlerim silinir. Sen kabullenmek istemesen de, hiç tanışmamış gibi olacağız günün birinde. Sadece inan sevgilim, aradan yıllar geçse bile, diri diri gömdüğün mezarımın üzeri süslenmiş olacak rengarenk çiçeklerle.