Beton bloklara bakarak şiir yazmak çok zor…
Pencereleri sayarken ağaçların yerine
Ve her sokak lambasını bir yıldıza değdirirken,
Çok zor kırık parçaları mısralara gizlemek.
Oysa ben hükmen yalnız bekleyişlerimi öne sürüp muhabbet kuracaktım,
Baharları küresel ısınmaya yenilmiş çiçekle.
Uykusuz gecelerin hediyesi yorgunluğumu aynı dertten muzdarip kaplumbağalarla paylaşacaktım.
Sevdiğim kıza benzetecektim,
Bazen nazlı nazlı salınan bazen esip gürleyen denizi.
Ay olacaktım ben de,
Her gece denizin özlemiyle ürkek ürkek kavrulan.
Her seferinde toz duman olan ama her seferinde de toparlanıp
Yeniden tüm mevcudiyetiyle aşka tutulan ay olacaktım.
Kalpler doğallığın üzerine dikilen beton binalara dönmeseydi eğer…
Belki şiir bile yazardım o kalplere, dar sokaklarında uçabilseydi ilham perileri…
