Havalar soğurken bu diyarda, yüreğimin yangınlarında demlediğim, deminden bir bardak sergilediğim inci bardağım çatladı yokluğundan. Beklemek nasıl ağır bir sancıydı ki selvi boylu yarin iki büklüm olmuş gamzelerinde açan güller solmuş, mevsim nisandan güze yormuş da yokluğun yok olmamış. Evet soğuk ve yokluk… Sensizliğin sessiz mirası… Kar tanesinin özlem dolu günlerinin habercisi…
Şafak sökerken sensiz kalmış evlerin bacalarında, bacaklarım titrer oldu ellerin olmadan yürüdüğüm bu ıssız sokaklarda. Korkuya meydan okuyan cesur bakışlarımın ardında yatan deli gidince hayatımdan kar tanesini bekler oldu gönlüm. Karanlık kış gecelerine huzur salan yere düşmüş o yıldız parçasına kaptırdı çünkü huzuru. Huzur ki yirmibirinci yüzyıl savaşı. Oysa bir kar tanesinde gizlenmiş mucizenin ardındaydı, can almaya kan dökmeye gerek kalmadan, para için uğraşmadan sahip olabileceğimiz bir kar tanesi…
Yokluğunda yok olmamak için zihnimin kuytularına sakladığım kelimelerim doğru yol bulamıyor kimi zaman . Ama sen anlarsın; şafak vakti lacivert geceden miras kalan o tek yıldızda buluşturduğumuz vakit gözlerimizi ve kar yağdığında yeniden güneşin batmadığı gözlerinde kelimelerimdeki sırrı bir sen anlarsın…
Sahi sizin sırrınız nerede gizli? Kar tanesine yoldaş olmak ister misiniz?
