Kaç kere soruyor insan kendine ömrü boyunca? Kaç kere sorgulama cesareti buluyoruz öz benliğimizde? Sorgulamaya değer mi bulmuyoruz kendimizi; yahut verecek cevabımız mı yok aklımızdaki sorulara? Sahi aklımızda ne var bizim?..
Her gün televizyonlarda kan gölüne dönmüş, gözlerindeki umuda gölge düşmüş yüzlerce ananın ağıdı mı?.. Her gece başka hayale aldanmış, sanki dünyada değil de bambaşka bir ütopyada yaşanmış dizi aşkları mı?.. Aklınıza geliyor mu sizin de karlar nasıl düşüyor gökyüzünden kara kaplı bu dünyaya?.. Simsiyah gecelerin ardından altın sarısı güneş nasıl doğuyor her sabah?.. Dünyanın dört bir yanında, anne rahminden çıkıp kaç çocuk mavi gökle buluşuyor ilk defa?.. Ve sen aklından şu an ne geçiriyorsun sahiden?!
Düşünmek ki insanı eşrefi mahluk yapan! Düşünmek ki; seni benden, beni onlardan farklı kılan… Düşünmek ki; dünyayı satsan, aklın elinden gittikten sonra yerine koyamayacağın en büyük nimet. Düşünün ey insanlar! Düşleyin… Aşkları, varoluşları, sonların ardına gizlenmiş başlangıçları, damarlarınızdaki kanın neden yönünü şaşırmadığını düşünün; her gün ne yöne gideceğini bilemeyen benliğinizle. Gülen çocukları, yemyeşil bahçeleri, denizi, göğü ve aklınızda ne olduğunu düşünün. Düşüncelerinizin kısırlaştığı, kara bulutların ruhunuza gölge ettiği anlar çalarsa kapınızı; düşlerin pamuk göğüne bırakın o vakit kendinizi.
Şairin dediği gibi; ”Düşünde bile göremez işler, düşlerin gördüğü işleri.”