Kulağımda bir müzik, kalbimde kırgınlık, düşüncelerimde belirsizlik ve yaşıyorum. Yaşıyorum nereye gittiğimi bilmeden. Yaşıyorum, bu yol nereye çıkar demeden. Kapattım gözlerimi gerçeklere, daha fazla acı istemiyorum. Yaşıyorum, nedenini bilmeden…
Bazen deli gibi sorguluyorum, bazense kaçıyorum ardıma bile bakmadan. Aldığım her nefes ağır gelmeye başlıyor nedense. Acaba kaç kişi düşündü, kaç kişi sorguladı hayatı bu kadar. Eğer cevabı buldularsa bana da söylemelerini istiyorum, çünkü ben çok yoruldum. Öyle kolay değil ama; kimse zorla bulduğunu vermez, anlatmaz her yerde. Herkes kendi bulsun der. Her koyun kendi bacağından vesaire vesaire…
Derin bir nefes alıp tekrar yüzleşmek gerekiyor galiba. Ben neden varım, neden buradayım, bunu gerçekten istiyor muyum; öylesine yaşamayı…
İnsan düşünür, düşünür, düşünür… Ne o bir sonuca varabilir, ne de sonuç gelip gösterir kendini. Günler birbirini takip ettikçe devir daim eder senin de düşüncelerin. Bazen oldu sanırsın; hani artık çözümlediğini hissedersin bazı şeyleri. Artık daha güçlüsündür ya da yalnızca öyle zannedersin, çünkü karamsarlığın geri gelip seni nasıl kaptığını anlamazsın bile.
Yıllar bu şekilde gelip geçerken, bir gün çok geç kalmış olmaktan korkuyorum. Hayat bu, iniş ve çıkışlardan ibaret. Tabi önemli olan o inişlerden sonra -hala gücün kalmışsa- geri çıkabilmekte.
Tekrar söylüyorum, bir sırrını bulan varsa lütfen bana da söylesin, dayanamıyorum.
