Eylülün kıyısından bakıyorum,
Bu kadar geçen zamanın,
Tamamlanamamış cümlelerin,
Derinlere gömülmüş nefeslerin,
Uzaklaşan seslerin yankısını duyuyorum yakınlarda,
ve ben şair değilim biliyorum,
Heybeme doldurduğum kelimelerim de yetersiz,
Yalnızca hüzne kapılmış bir ruha sahibim.
Üstüne hazan çökerken tütün dumanına boğulmuş.
Bu sonbaharı yaşamak neyi gerektirir?
Eksik kalan cümlelerde titreyen kelimeler, ya da uçsuz bir gökyüzü?
Bu sokağı dönünce apansız çıkagelir diyorum, yarım kalan her ne varsa.
Ama üşenmeden kelimeleri sıralıyorum duraksadığım anda düşerim biliyorum,
Çünkü ben şair değilim biliyorum.