Durdu.
Dışarıda, her şey her bir zerresine kadar amansızca bir hareket içindeydi.
Devinim içindeki hayat ve insanlar; ve beraberinde sürükledikleri toz parçacıkları. Hatıralar. Tereddütler. Tesadüfler. Telaşlar ve ardından gelen minik göz yaşları. Kimi sevinç, kimi hüzün.
Daima var olacakmışçasına, ebediyete gidercesine koşup duran bir insanlık, bir hareket deryası. Bekleyen yok, dinleyen yok, durmak sanki günah.
Delicesine koşan delicesine kalabalıklar. İşte o, bütün olan bitenin, tüm bu gürültü patırtının ortasındaydı. Durdu. Dinledi.
Daha ‘zaman’ın tam olarak ne olduğunu bilemezdi bile, zamanı durdurdu kendine.
Etrafını dinledi dikkatlice, zamanı dinledi. Değişimi hissetti birden. Değişebileceğini ve değiştirebileceğini anımsadı.
Durmakla başlamıştı her şey, unutmadı.